Neem gerust contact met ons op om thuis
met u de mogelijkheden door te nemen.
Door mhoor op di, 09/13/2016 - 01:14
Een participatiemaatschappij kun je niet opleggen.
De overheid tracht de burger bewuster te maken van de kosten van de gezondheidszorg en wil de burger er zo toe zetten om kritischer en bewuster keuzes te gaan maken. Daar is niets mis mee. In de zorg wordt veel voor de burger georganiseerd. Er wordt In Natura zorg verleend waardoor zorgafnemers niet op de hoogte zijn van de kosten voor zorg.
Er zal in de langdurige zorg meer verwacht worden van de eigen omgeving. De overheid heeft besloten tot een decentralisatie van de zorg, waardoor ze beoogt beter maatwerk te verlenen doordat de ‘lijnen korter zijn’. Tussen de regels door moet er natuurlijk worden bezuinigd.
De gemeentes hebben een aantal taken overgenomen van de rijksoverheid. Zorgvragers die een indicatie in functies toegewezen hebben gekregen richten zich nu voor de functies Begeleiding Individueel en Persoonlijke Verzorging tot de gemeente of zorgverzekeraar. De organisatie van de jeugdzorg is in zijn geheel door de gemeentes overgenomen.
Zorgvragers met minder zware aandoeningen ( lagere zorgzwaarte) kunnen niet meer worden opgenomen in een zorginstelling ( verblijf ). Deze zorgvragers kunnen de zorg thuis ontvangen In Natura of via een PersoonsGebondenBudget. Minder opnames in bestaande instellingen veroorzaakte echter leegstand.
Personeel werd ontslagen doordat er minder budget binnenkwam via de zorgzwaartepakketten, de wachtlijsten verdwenen hierdoor niet terwijl woonruimte leeg stond.
Daarnaast werd het budget voor Wonen en Zorgverlening van elkaar geschieden.
Zorginstellingen zoeken naar manieren om aan middelen te komen en leegstand te voorkomen door appartementen te verhuren in de vrije woonsector. Dit kan een goede oplossing zijn. Hierdoor komt er meer diversiteit in de huizen doordat bijvoorbeeld studenten samen met ouderen wonen. Niet elke zorginstelling is echter secuur in het toelaten van bewoners.
Er zijn ook voormalige zorginstellingen die gebruikt worden voor de re – integratie van ex – gedetineerden en tbs’ers, mensen met ernstige psychische klachten. Deze mensen wonen nu naast en tussen kwetsbare ouderen.
De ouderen ontvangen geen zorg meer van de instellingen waarin ze wonen maar zijn dan teruggeworpen op de reguliere thuis- en mantelzorg.
Nog een gevolg van de ingeperkte toegankelijkheid van de zorginstellingen is dat sommige zorgvragers tussen wal en schip vallen. Zorgvragers die voorheen naar een instelling verhuisden, moeten nu thuis blijven wonen met enkele zorgmomenten per dag. Dit blijkt voor lang niet alle zorgvragers toereikend. Familie is hierdoor gedwongen om veel bij te springen.
In tegenstelling tot het uitgangspunt van de overheid; er kan meer gebruikelijke zorg worden verleend door de mantelzorger, zien wij in onze praktijk juist vaak een overbelasting van de mantelzorg. Bij ouderen komen we dikwijls partners tegen die ook op leeftijd zijn en zorgen voor hun zieke echtgenoot. De angst dat hen zelf iets overkomt is sterk aanwezig en zorgt ervoor dat ze de zorg doorzetten tot ver over hun eigen grenzen. Hetzelfde zien we met kinderen die zorgen hebben voor hun ouders en taken overnemen naast het runnen van een eigen huishouding en opvoeden van de kinderen. Daar komt nog bij dat kinderen vaak zijn ' uitgevlogen' en niet meer in de buurt van hun ouders wonen. Ze moeten er vaak een uur voor moeten rijden om bij de ouder te komen.
Naast deze praktische problemen zijn er nog de relationele bezwaren die in de weg kunnen staan tot het verlenen van mantelzorg. De relaties tussen partners, ouder - kind of kinderen onderling staan het verlenen van mantelzorg vaak in de weg. Daarnaast is de relatie met de ouders of partner wellicht afstandelijk geweest waardoor het verlenen van ondersteuning en verzorging erg onnatuurlijk aanvoelt voor beide partijen.
Samenvattend is het streven van de overheid tot meer participatie een nobel streven en zal zeker op kunnen gaan voor een groot aantal mensen die teveel leunen op de principes van de verzorgingsstaat. Het verlenen van gebruikelijke zorg waar dit kan zou een gegeven moeten worden. Verlies echter niet degenen uit het oog waarbij de situatie omgekeerd is en mantelzorgers nu al ( meer dan ) hun uiterste best doen.