Na Frankrijk en Engeland mag de Nederlandse voorstelling er ook zijn, bijzonder vooral door het mooie spel van de hoofdpersonages. Croiset is geweldig als de mopperkont, de charmeur, de geestige, scherpzinnige, de verwarde, verdrietige, de alzheimerpatiënt.

Ineengekrompen, huilend om z’n moeder in een verpleegbed ziet een doodstille zaal het laatste levensteken van André. Sluipenderwijs heeft Alzheimer bezit van de bejaarde genomen in een hallucinerend toneelstuk.

André is nog alleen met zijn verpleegster die hij niet meer herkent, evenmin als zijn omgeving of welk houvast dan ook dat mensen hun identiteit, ankers en doel van leven verschaft. ‘En wat is mijn naam dan?’

Behalve het horloge om de pols, dat hij voortdurend kwijt is. Inclusief de beschuldigingen dat zusters en schoonzoon het gestolen hebben. Maar de tijd op het horloge verliest gaandeweg aan betekenis, en heeft die aan het einde helemaal niet meer. Een metafoor voor het tragisch ontglippende leven en decorum. Zijn uur heeft eigenlijk al geslagen, het is over.

Op sterven na dood. De schitterende climax van anderhalf uur oprukkende alzheimer, die aanvankelijk monter een geestig te beheersen is, en even sluipend als onheilspellend naar de climax toewerkt.

De Vader, een stuk van de bejubelde Franse toneelschrijver Florian Zeller toont de teloorgang van André met dochter Anne. Dat zijn andere dochter is overleden weet André niet meer, hij meent haar te herkennen in het gezicht van één van zijn verpleegsters. Die aanvankelijk bij hem thuis, later bij Anne waar hij inwoont, hem komt verzorgen.
 

Meer informatie over de ziekte van Alzheimer klik hier